Con David Martin.

Menos conocida que Emma Goldman, la otra gran figura femenina del anarquismo de finales del siglo XIX y principios del XX fue Voltairine de Cleyre.
La mujer que tradujo parte de La Escuela Moderna de Ferrer i Guardia, era de familia francesa pero norteamericana de adopción. Se inspiró en pensadores como Thoreau o Tucker para desarrollar un ideal anarquista de carácter individualista, muy diferente al que se practicaba en Europa.
Defensora de la acción directa para la emancipación de la mujer, se debatió entre la resistencia pacífica y la defensa del ideal anarquista a cualquier precio. Acusó al Estado de ser el creador y defensor de privilegios, una institución de opresión y venganza que ajusticiaba a las personas que defendían el derecho a resistir a esta violencia. Las revueltas anarquistas en su país, el contacto con los exiliados del proceso de Montjuïc y la ejecución de Michelle Angiolillo, hicieron que Voltairine de Cleyre amparase, desde un particular pacifismo, la violencia como instrumento de liberación.

En esta sesión conversaremos con Sergio Lesbegueris, que forma parte del Centro de Formación Profesional N°24, un proyecto comunitario de formación profesional recuperado por el vecindario y que se activó durante la recuperación de fábricas en Argentina en 2001.

Hablaremos de la memoria del proyecto, del papel que juega la FP en sociedades cada vez más estratificadas, sobre cómo construir prácticas educativas comunitarias y cómo repensar la escuela ahora.

Conversación con Amaranta Cornejo (Entramados Comunitarios y Formas de lo Político, Puebla, México) sobre experiencias de apoyo mutuo, tejidos comunitarios y construcción de contrapoder.

Esta conversación prolonga los encuentros Utopías y revueltas, un proceso dedicado a buscar puntos comunes entre luchas, elaborar relatos políticos adecuados al presente, proponer un debate estratégico sobre alianzas que refuercen las prácticas comunitarias y la creación colectiva de nuevos horizontes utópicos en los tiempos de la crisis ecosocial.

Queremos conversar con Amaranta sobre cómo entendemos el común y cómo lo producimos, el papel de los "entramados comunitarios", la autonomía, y los afectos en el marco de las luchas por la vida.

Lantxotegi, Ikaskide eta Katakrakek elkarlanean antolatutako Shabaka Elkargunea zikloaren bigarren ekitaldia. Migrazioei, mugei eta arrazakeriaren aurkako borrokei lotutako edukiak zabadu eta eztabaidatuko ditugu.

Oraingoan, Ibrahima Baldek eta Amets Arzallusek idatzitako Miñan liburuaren inguruan hitz egingo dugu. Liburu honetan Ibrahimaren migrazio prozesuaren historia azaltzen da. Hala adierazi zuen protagonistak: «Europan nago, baina nik ez nuen Europara etorri nahi». Ibrahima Balde Ginean jaio zen, baina etxetik alde egin behar izan zuen anaia txikiaren bila joateko. Ez zen irten amets baten atzetik. Etxetik alde egin zuen gehien maite zuen pertsona aurkitzeko.

Segundo evento del ciclo Shabaka Elkargunea, un espacio cultural organizado conjuntamente por Lantxotegi, Ikaskide y Katakrak para la difusión y discusión de contenidos relacionados con las migraciones, las fronteras y las luchas antirracistas.

En esta ocasión hablaremos con Amets Arzallus, co-autor junto con Ibrahima Balde de Hermanito (Miñán), que es la historia del proceso migratorio de Ibrahima. La historia arranca así: «Estoy en Europa pero yo no quería venir a Europa». Ibrahima Balde nació en Guinea, pero se vio forzado a abandonar su casa para ir a buscar a su hermano pequeño. No salió para perseguir un sueño. Abandonó su hogar para encontrar a la persona que más quería.

1990eko ekainaren 25ean, 12:00etan, Jon Lizarralde, Susana Arregi eta German Rubenach bainatzera jaitsi ziren Irati ibaira, Irunberriko Arroilaren baitan. ETAko militanteak ziren, Nafarroa komandoa osatzen zuten, eta astebete zeramaten kanpin-denda batean, Guardia Zibilaren aurkako ekintza baterako informazioa jasotzen.
Une hartan, handik igaro zen Nissan Patrol bat geratu, eta Jose Luis Hervás sarjentua jaitsi zen haiek identifikatzera. Ekintzaileek tiro egin eta hilda utzi zuten agentea. Gero, ihes egin zuten. Ondorengo hogei orduan, Guardia Zibilak arroilaren bi irteerak itxi zituen, eta ez zen jakin zer gertatzen ari zen han barruan. Ondorioak latzak izan ziren: 20:45ean German Rubenach aurkitu zuten buruan tiroa zuela; ospitalera eraman, eta bizia salbatu zuen. Biharamunean, 08:45ean, Jon Lizarralderen eta Susana Arregiren gorpuak aurkitu zituzten. Susanak bi tiro zituen buruan, Jonek tiro bat buruan eta ibaiko ura biriketan.
Espainiako Barne Ministerioak suizidatu egin zirela esan zuen, eta kasua itxi. Baina kalean ez zitzaion sinesgarritasun handirik eman bertsio ofizialari, ez jende arruntak, ez politikariek ez erakunde askok. Gertaerak eskandalua sortu zuen, eta protesta ugari, baita nazioartean ere. Zulo beltz bat bilakatu zen Irunberriko kasua Euskal Herriaren historia garaikidean. Gaur arte.
Ikerketa sakon baten emaitza da liburu hau. Ikertzaile taldeak lekuko berriak elkarrizketatu ditu, sumarioa aztertu, garaiko hemeroteka analizatu eta ondorio argiak atera ditu, kontakizun berri bat onduz, zehatza eta sinesgarria.
Liburu hau da ikerketa kriminal horren kronika, erreportaje baten estilo bizian idatzia eta nobela bat bezala irakurtzen dena.

1990eko ekainaren 25ean, 12:00etan, Jon Lizarralde, Susana Arregi eta German Rubenach bainatzera jaitsi ziren Irati ibaira, Irunberriko Arroilaren baitan. ETAko militanteak ziren, Nafarroa komandoa osatzen zuten, eta astebete zeramaten kanpin-denda batean, Guardia Zibilaren aurkako ekintza baterako informazioa jasotzen.
Une hartan, handik igaro zen Nissan Patrol bat geratu, eta Jose Luis Hervás sarjentua jaitsi zen haiek identifikatzera. Ekintzaileek tiro egin eta hilda utzi zuten agentea. Gero, ihes egin zuten. Ondorengo hogei orduan, Guardia Zibilak arroilaren bi irteerak itxi zituen, eta ez zen jakin zer gertatzen ari zen han barruan. Ondorioak latzak izan ziren: 20:45ean German Rubenach aurkitu zuten buruan tiroa zuela; ospitalera eraman, eta bizia salbatu zuen. Biharamunean, 08:45ean, Jon Lizarralderen eta Susana Arregiren gorpuak aurkitu zituzten. Susanak bi tiro zituen buruan, Jonek tiro bat buruan eta ibaiko ura biriketan.
Espainiako Barne Ministerioak suizidatu egin zirela esan zuen, eta kasua itxi. Baina kalean ez zitzaion sinesgarritasun handirik eman bertsio ofizialari, ez jende arruntak, ez politikariek ez erakunde askok. Gertaerak eskandalua sortu zuen, eta protesta ugari, baita nazioartean ere. Zulo beltz bat bilakatu zen Irunberriko kasua Euskal Herriaren historia garaikidean. Gaur arte.
Ikerketa sakon baten emaitza da liburu hau. Ikertzaile taldeak lekuko berriak elkarrizketatu ditu, sumarioa aztertu, garaiko hemeroteka analizatu eta ondorio argiak atera ditu, kontakizun berri bat onduz, zehatza eta sinesgarria.
Liburu hau da ikerketa kriminal horren kronika, erreportaje baten estilo bizian idatzia eta nobela bat bezala irakurtzen dena.